Annelerin ilk ve ortaokula devam eden çocuklarını okula göndermeye hazırlarken her gün bıkmadan, usanmadan söylediği sözlerdir.

Söylemekle yetinmeyerek, uygulamanın yapılıp yapılmadığını da izleyip, denetlerler.

Çocuklar bu uyarıları pek de sevmez ama çaresizlikten tamam deyip geçiştirirler.

Arada bir babalar da söyler ancak, takibini yapmazlar.

Bu nedenle, çocukların gözünde bu konuda babalar daha iyidirler.

Okul dönemlerinde söylenen bu sözler nelerdir?

“Haydi, çabuk ol, geç kalacaksın”, “çantan nerede? sakın unutma”, “kalem kutunu çantana koydun mu?”, “kaldırımlardan yürü”, “dikkatli ol”, “montunu, hırkanı aldın mı?”, “arkadaşlarınla itişme, kavga etme”, “bahçede çok koşarak terleme”, “ aman ha, merdivenleri hızla çıkma” vb. sözler neredeyse her gün söylenir.

Esasında, bu uyarıların pek işe yaramadığı da bilindiği halde hep denilir.

Ve yıl boyu da devam eder.

Çocuğun tüm sorumluluğunu üzerimize almak ona yapılan haksızlık olarak görülmeli.

Evde unuttuğu fark edilen defteri okula götürmek yerine, kendisinin farkına varmasını beklemek daha yararlı olacaktır.

Bundan dolayı okulda sıkıntı yaşadıysa, tekrarını yaşamamak için daha da dikkatli olacak, sorumluluğunun bilincinde olarak ders almaya çalışacaktır.

Anne onun üzülmesini, öğretmeninin sitem etmesini istemediğinden, çocuğun yapması gereken görevleri kendisi yerine getirmeye çalışarak mutlu olur.

Hatta götürüp, getirmek için okula gittiğinde, çocuğun çantasını kendisi taşımaya başlamakta.

Bırakınız çocuklar çantalarını taşısın.

Ayakkabı, elbisesini dolabına koysun, kendileri giysin, çantasını, beslenme kabını yerleştirsin.

Sabahları kalktığında elinden geldiğince yatağını düzeltsin.

Bu ve benzeri hazırlıkları yaparken gözleyip, yardımcı olmak gerekir.

Bu arada çocukları kız, erkek diye ayırmamaya dikkat edilmelidir.

Böylece, yaş grupları da dikkate alınarak kendi sorunlarını çözen, sorumluluk alabilen çocuklar yetiştirebilmenin ilk basamağı gerçekleştirilmiş olacaktır.

Sürekli söylenildiğinde usandırıcı olan, zamanla hiçbir işe yaramayan şunu, bunu yap, neden, niçin gibi sık söylemlerle hedefe ulaşmak olası değildir.

Niyet, çocuğu yaşayabileceği zorluklardan uzak tutmak, ona yardım etmektir.

Anne ve babaların, küçük yaştaki çocuklarına öğretmek amacıyla ne yapması ya da yapmaması gerektiğini hatırlatmak görevidir.

Sıklıkla yapılması durumunda usandırıcı olacağından ters tepki çekebilir.

Çocuk neyi, nasıl, ne zaman yapması gerektiği konusunda istenilmeyen davranışlara yönelebilir.

Çocukta “sorunları anne ve babalar çözmekte” düşüncesi egemen olmaya başlar ki, asıl tehlike bu olacaktır.

Böylesi bir anlayış, çocuğu edilgen hale getirebilir ve karşılaştığı sorunları hep başkalarından yardım alarak çözme yanlışlığına düşürebilir.

Karşılaştığı sorunları çözebilmesi için özellikle küçük yaşlardan başlayarak, onun karar verme alanında olan konularda çalışmalar yapılmalıdır.

Çocukların sorunları çözebilme becerilerini kazanabilmeleri için, yaşları da dikkate alınarak, her iş aşamalı olarak uygulanmalıdır.

Çocuklar, öncelikle kendi sorunlarını çözmeyi öğrenmeliler.

Bu esnada iyi bir gözlemci olarak onlara gereken yardım yapılmalıdır.

Çocuğun günlük yaşamında aynı söylemlerle sürekli uyarılması, hedeflenen sonuçları getirmeyeceğinin bilinmesi gerekir.

Zamanla işin kolayına kaçıp “sorunları anne, baba çözer” gibi yanlış olan düşünceye sahip olabilirler.

Bu durumda, kendine olan özgüveni azalır, zorlanmadan anında çözebileceği sorunlar karşısında bocalar ve başarısızlığa uğrarlar.

Başarıldığı takdirde çocuk;

Kendisi ve başkalarının duygularını kolayca anlayacak,

Karşılaştığı sorun karşısında birden fazla çözüm yolu düşünecek,

Diğerlerinin bakış açısını dikkate alacak,

Hangi çözüm yolunun seçileceğine karar verecek,

Kararlı ve sabırlı olacak, sorumluluk alma duygusu gelişecek,

Sorunları çözebilmek için farklı seçenekler deneyecektir.

Önemli olan çocuğun belirli sınırlar içersinde uyku, beslenme, öğrenme, hazırlık yapma, arkadaş edinme, karar verme, değerlendirme gibi bireysel konularda beceriler kazanabilmeleridir.