Bakılsın. En büyük hak ihlalleri, servet ve gücün temerküz ettiği alanlarda yapılmaktadır. Özellikle de servetin temerküz ettiği ve paylaştırıldığı alanlar. Kur’an’da “devlet” (dûleten) sözcüğünün geçtiği tek ayetin, servetin kimi ellerde temerküz ederek güç ve iktidara dönüşmesini yasakladığı hatırlanmalı..

Yabancılaşmış yönetici seçkinlerin musallat edildiği Türkiye gibi ülkelerde, servet ve gücün temerküz ettiği iktidar alanı, kendini sistemin sahibi olarak gören unsurların tekelindedir. Bu da, paylaşımdaki haksızlığı, hırsızlığı, arsızlığı, yüzsüzlüğü ve zulmü artırmaktan başka bir işe yaramamaktadır.

O halde, servet ve gücün temerküz ettiği alanlar, ahlaka en çok muhtaç olan alanlardır. Bizim gibi iktidarın halksızlaştırıldığı ülkelerde bu ihtiyaç, halkıyla barışık ülkelerden kat be kat daha fazladır. Dinden ve imandan bağımsız bir ahlak sistemi düşünülemeyeceğine göre, bu ülkede dîne yönelik her saldırı, ahlaka yönelik saldırıdır. Bu ise, dolaylı bir biçimde zalimin zulmüne katkı sağlarken, mazlumun da daha fazla ezilmesine yol açmaktadır.

Bir “yönetme sanatı” olan siyaset, özellikle Türkiye’de, servet ve statünün paylaştırıldığı tek alan haline getirilmiştir. Bunlara talip olanlar, siyasete üşüşmüşlerdir. Sonunda siyaset, toplumun ahlaki bakımdan en sorunlu tabakasının tasallutuna uğramış, adeta bile isteye yozlaştırılmıştır.

Servet ve gücün paylaştırıldığı alanlardan dini ve dine dayalı ahlaki değerleri kovmanın getireceği sonuç, doğal olarak budur. Çaresi, siyasete kaybettiği ahlaki değerleri yeniden kazandırmaktır. Bunu yapacak kadrolara olan ihtiyaç, bugün her zamankinden daha fazladır.

Bu kadroların düşmemeleri gereken vartalardan biri “dîni siyasileştirmek”tir. Hepimiz biliyoruz ki, İslam salt siyasal bir öğreti değil insanlığın değişmez değerlerine verilen isimdir. Kur’an siyasal bir manifesto değil, Allah’ın insana tenezzül buyurarak talim ettirdiği ilahi bir kılavuzdur. Hz. Peygamber bir siyaset önderi değil, bir ebedi kurtuluş rehberidir…