Daha öncede belirtmiştim ya;

Tatil içerikli yaz mevsimini çok seviyorum…

Neden çok seviyorum;

Gün oluyor, uzun süre görüşmediğimiz öğrencilerimle sürpriz bir şekilde buluşup, özlemlerimizi gideriyor ve mutluluğumuzu paylaşıyoruz…

Gün oluyor;

Yarım asır önce aynı okulun atmosferinde arkadaşlık yaptığımız dostlarla buluşuyoruz…

Buluştuğumuz arkadaşların sayesinde;

Tanışmamız gecikmeli de olsa, emekli meslektaşlarımızla tanışıyoruz.

Tıpkı bugün olduğu gibi…

Şöyle ki;

Ben her zaman olduğu gibi gündelik gazetelerimi aldım ve okumak için Öğretmen Evinin Bahçesine gidip, beni bekleyen masama oturup, tam gazetemin ön sayfasına bakmaya başlamıştım ki;

Saçları beyaz tebeşir renkli bir beyefendi ile bir hanımefendi yanıma yaklaşarak, saçları tebeşir renginde olan beyefendi;

“İşte hanım, az önce sohbetini yaptığımız Şaban Karakaya bu” dedi…

Önce tanıyamadım;

‘Hoş geldiniz’ demek için ayağa kalktım..

Zar-zorda olsa, saçları tebeşir beyazlığında olan adamı tanıdım;

Giresun Öğretmen Okulundan arkadaşımız Hüseyin Kuru…

(Önceden tanışmadığımız) Hanımı da Hataylı olup, o da öğretmen…

Tam sipariş ettiğimiz çaylarımızı yudumlamaya başlamıştık ki;

Öğretmen Evinin Bahçesine park edilen arabadan iki kişi daha inerek, masamıza doğru yürümeye başladılar…

(Meğer, önceden kararlaştırılmış bir programın parçasıymış bu)

Masamıza sürpriz bir şekilde yaklaşanları gören Hüseyin Kuru ile hanımı büyük bir sevinçle ayağa kalktılar;

Yeni gelenlerle sanki kırk yıl hiç görüşmemiş gibi kucaklaştılar…

Sonrada bizi karşılıklı olarak tanıştırdılar…

Tanıştığımız arkadaş ve eşi;

Ordu-Ulubey ilçesinden olup, emekli İlköğretim müfettişi İhsan Akkaya ve eşiyle de tanıştıktan sonra masamıza iki sandalye daha ilave ettik..

Aradan çok zaman geçmedi;

(Daha önceden şahsen tanığım) Emekli İlköğretim Müfettişi İdris Sakallıoğlu geldi…

Ve masada ‘müfettiş’ sayısı üçe çıktı…

Çay siparişlerini yeniledik;

Tam, bir konunun üzerine iyice odaklanmış ve konsantre olmuştuk ki, bir başka beyaz saçlı beyle, bir hanımefendi daha yöneldi sohbet masamıza doğru…

Uzaktan şakalaşmalarla masamıza yanaştılar;

Randevulu gelişler olduğu için birbirlerini tanıyorlar…

Uzatmayalım;

Yeni gelenlerde selamlaşıp, karşılıklı olarak tanıştık…

Bu kez tanıştıklarımız;

Masamıza gelenler, müfettiş Halil Karaltı ile hanımı idi..

Masamız;

Halilibrahim sofrasına uygun bir şekilde gittikçe çoğalıyor…

Daha doğrusu gitgide ‘Müfettişler Toplantısına’ dönüşüyor…

Her neyse…

Daha başka geleceklerde varmış ama;

Mazeretleri olduğu için onlar gelememiş…

Eğer onlarda gelip iştirak etselermiş;

Anılarla dolu dost sohbeti daha güzel demlenecekmiş…

Öyle diyor sohbet ortaklarımız…

Sohbet dedim de;

Hangi konular üzerinde sohbet ettiğimizi üç-aşağı, beş-yukarı tahmin edebilirsiniz diye düşünüyorum…

Ama ben sizleri tahmin etmeye zorlamadan hemen söyleyeyim;

Çok-çok gerilerde kalan öğrencilik yıllarımızdan konuştuk…

Öğretmenliğimizin acı ve tatlı günlerinden dem vurduk…

Dünün eğitim anlayışıyla, günümüz eğitim yolculuğu üzerinde durduk…

Eh, hep eğitim üzerine konuşacak halimiz yok ya;

Elbet, toplumsal sorunları da anladığımız ve bildiğimiz kadarıyla kafa yorduk…

Kısacası;

Bugün eski ve yeni dostlarla-bana göre-çok güzel bir gün geçirdik…

Hem ‘Çay-kahve bahane, sohbet şahane’ sözünü haklı çıkardık!…

Hem de -geçicide olsa- zihinsel yorgunluğumuzu öteledik…

Son söz;

Pandemi tedirginliği ve sürecinde yüz-yüze yapılan sohbetleri unutmuştuk…

Meğer ne güzelmiş yüz-yüze yapılan sohbetler…

İnanmıyorsanız;

Sizde deneyiniz…

Bana hak vereceksiniz…