Geliyorlar…

İyi ki de geliyorlar…

Yaptıkları sürprizlerle;

Beni mutlu kılıyorlar…

Yüzlerine düşürdükleri tebessümle;

“Öğretmenim günün kutlu olsun” temennisinde bulunuyorlar…

Ne yalan söyleyeyim; seviniyorum tabi..

Ancak bu araya bir bilgi notu düşmek isterim…

Şöyle ki…

Bazı dostlarım ve sonradan tanıştığım arkadaşlarım diyor ki;

“Yahu senin ne kadar çok öğrencin var.”

“Bu milletin çocuklarını hep sen mi okuttun?” gibi sorular sorup, merak ediyorlar…

Bilirsiniz (insanın kendisine anlatmak zordur derler ya) gerçekten de zor oluyor ama (bugünlük tevazuu bir tarafa bırakıp) öğrencilerimin hangi alanlardan olduğunu söyleyeyim;

Kimi öğrencilerim; ilkokuldan…

Kimi öğrencilerim; (öğretmen yokluğunda) Dereli Ortaokul ve Lisede dışarıdan dersine girdiğim öğrencilerim..

Kimisi; Amatör futbol antrenörlüğü yaptığım Derelispor’dan futbolcu öğrencilerim…

Kimisi; Sanat, kültür ve tiyatro alanında sahneye çıkardığım ve ahde-vefayı unutmayan öğrencilerim…

Ve birde buna sadece doğup-büyüdüğüm il ve ilçeyi değil. sürgün yediğim yerlerdeki öğrencilerimi bu hesabın içerisinde katarsanız;

Varın siz düşünün kimlerin öğrencim olup-olmadığını…

İşte o sosyal, kültürel, spor ve tiyatro alanından öğrencim olan;

İsmail Bektaşoğlu ile birlikte yine kültür ve sanat alanından öğrencim olan Nimet Özbek ‘Öğretmenler günümü’ kutlamak için evime geldiler…

Gelişlerinin içerisinde sürpriz yattığı için;

Beni sakallı ve eşofmanla oturur bir şekilde buldular…

Ama olsun ne fark eder…

Sakallı olmanın ne önemi var…

Yetir ki yürekler sakal ve yosun bağlamasın…

Yeter ki yüzlerdeki samimiyet ışığı eksik olmasın…

Beni evimde ziyaret eden bu öğrencilerime de bu sayfa üzerinden teşekkür ediyor;

Düşlerinde ve yolculuklarında başarılar diliyorum..