Merhaba sevgili okurlar.

Bu sıralar kendimi ifade etmekte zorlandığım sürecin içerisinde olmak zoruma gidiyor.

Sahi sizler nasılsınız.?

Bilirim ki, çoğunuz da hoşnut değilsiniz halinizden. Kime dokunsam sert bir kayaya çarpmış gibi oluyorum.

Derlerya “ateş düştüğü yeri yakar ” maalesef öyle değilmiş. Şimdi düşen her ateş hepimizin beyninde ayrı bir kıvılcım oluşturuyor. Kimi mahallesine yerleştirilen ve onlara göre kontrolsüz artış gösteren sözde savaş mağduru göçmenden şikâyetçi. Kimi onlar ekmek elden su gölden yaşarken yardımlarımıza ortak oldular diye şikayetci. Kimi mahalle aralarında çıkardıkları gürültü, kavga vs. den şikayetci.

Ben ise eli silah tutabilecek haldeyken modaya uyum sağlayan yırtık pantolonlar ,boyalı saçları ile ellerinde telefonlar cadde boyu karşıma çıkanlardan şikayetçiyim. Adım başı mendil satan çocuklar ise bu işin promosyonu.

Sonra derin bir düşünceye dalıyorum. Allah korusun az keza biz bu duruma düşsek bizim yeni yürüyen bebe bile  cepheye gitmeye kalkar. Sahi eli silah tutacak yaşta olup; Vatan topraklarını savunmak varken ne diye 81 Vilayetimize yerleştirdiler bir türlü anlamış değilim .

İşte bu yüzden 15 Temmuz ruhunu elden bırakmadan uyanık kalalım dostlar uyanık. Etrafımızda olup bitenleri yakından takip edelim. Tehlike içten içe büyür. Haftaya damgasını vuran helikopter kazasında kaybettiğimiz değerleri unutmadan uyanık kalalım. Dün sokakta kendi aralarında konuşan çocukların sözleri ile acı ile yoğrulan yüreklerimizi serinlik ver. YARAB

İçim sızlıyor içim

Ne içtiğim su ne de çay

Ne kokusunu aldığım tüm çiçekler

Dindirmiyor ruhumun alev almış yanını

Sokaktaki “çocuklar” bile şaşmış duruma

Teyze sen söyle  bu kadar alçaktayken teller ölüm bu kadar ucuz mu?

Diye soruyor ..

Cevap veremedim .Sustum

Sustum bir daha sustum

Dua edelim çocuklar dua

Ruhları şad yüreklerimize  su serp  YARAB..