Sevgili dostlarım,
Değerli sayfa arkadaşlarım…
Bilenler çok iyi bilirler de…
Ben bilmeyenler ve o duyguyu yaşamayanlar için söylemem gerekirse;
“Bir eğitimcinin, yıllardan sonra öğrencileriyle buluştuğu günün mutluluğunu anlatabilmek için; sözcükleri ardı-ardına dizmek o kadar çok zor, o kadar çok zor ki!…
Hani büyük şairimiz Nazım Hikmet, mahpus damında birlikte yattığı arkadaşı Abidin Dino’ya (nereden aklına geldiyse:)
“Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?” diye sormuş ya!
Ve Abidin mutluluğun resmini yapabilmiş midir,yapamamış mıdır? onu bilemem ama; mutlulukların tarifini -azda olsa- bazen dijital objektifler kayıt altına alabiliyor!…
Tıpkı sizlerle paylaştığım (ikinci görselde) bizlerin mutluluğunu kayıt altına alabildiği gibi…
“İkinci görsel” demişken ve yeri gelmişken; şimdi her ikisinden de kısaca söz etmek isterim…
(Ancak siz bu arada lütfen sizlerle paylaştığım görsellere bir kez daha bakıverin)
Gördüğünüz gibi birinci -kül rengi fotoğraf- bundan yaklaşık 44 veya 45 yıl önce (benim önümde duran küçük çocuk) bir spor müsabakasında takımımızın ‘maskotu’ ve daha sonrada benim ilkokuldan öğrencim olacak olan Mehmet Kubilay ALMALI…
Küçükken bir adı da “Memoş” olan bu küçük çocuğu ilkokulda ben okuttum… (ikinci fotoğrafta da büyümüş hali)
Daha sonra 12 Eylül oldu…
Öğrencim Mehmet Kubilay Almalı eğitim yolculuğuna devam etti.
Beni ise 12 Eylül bilinmedik yerlere ve sağa-sola savurdu!…
Şimdi Mehmet Kubilay Aydın’da bir bankada çalışıyor ve (eğer yanlış hesaplamıyorsam) 49 yaşında olmalı…
Vay be!…
Farkında olmadan aradan ne kadarda zaman geçmiş…
Eh,kendimize yaşlılığı yakıştırmasak da, bizlerde bir hayli yol almışız be!…
Öyle ya;
Öğrencim Mehmet’in büyük kızı Diş Hekimliği 5. sınıf öğrencisi olduğuna göre, varın siz hesap edin gerisini!…
*** *** ***
Sağ olsun öğrencilerim…
Mehmet gibi birçok öğrencim, her Giresun’a tatile geldiklerinde mutlaka bana böylesine güzel bir sürpriz yaparlar…
Zaten ‘başlıkta da’ söylediğim gibi bu yüzden seviyorum ya yaz tatillerini…
Bundan 40 küsur yıl önceki öğrencim Mehmet Kubilay Almalı, yanına sevgili eşi Yeşim ve çocukları Damla ve Salih Almalı’yı da yanına alarak, evime kadar gelip beni ziyaret etti…
Daha doğrusu beni apansız yakalayarak güzel bir sürpriz yaptı!
(Kısmet olursa diğer kızı Yağmur’la başka zaman tanışacağız)
Yani kısaca demem o ki; beklenmedik bir zamanda öğrencilerin, öğretmenlerine yaptıkları sürprizli ziyaretler gerçekten de insanı çok mutlu ediyor…
Hatta daha abartılı bir şekilde söyleyecek olursak;
İnsanın ömrüne-ömür katıyor!…
Hele-hele bu ‘özel mutlulukları’ siz değerli dostlarla paylaştıkça, bunun tadı daha da bir başka oluyor!…
Tiyatronun sahne diliyle sonuçlandıracak olursak;
Sürç-i lisan ettikse affola….
Ve böyle güzel mutluluklar; siz değerli dostlarıma da nasip ola!..