Siyasal yelpazede partiler, programlarına göre sınıflandırılırlar. Bu sınıflandırma sol partiler, Sağ partiler ve merkez partiler diye yapılır.

Sol partiler kendi içinde merkez soldan, sosyalist partilere kadar bir yelpaze oluşturur. Sağ partilerde, merkez sağdan faşist, dinci-şeriatçı partilere kadar bir yelpaze oluşturur.

Bu yapılanma içinde merkez sol ve merkez sağ partiler oldukça önemlidir. Merkez sağ zayıflatılırsa, hatta bu alan yok edilirse sağ seçmen uç partilere doğru kayar.

Aynı durum merkez sol içinde geçerlidir.

Demek ki merkez sol ve merkez sağ partiler siyasette dengeyi sağlarlar.

Ülkemizde merkez solda CHP yer almaktadır. Ancak uzunca süredir merkez sağ sayılabilecek bir parti bulunmamaktadır.

AKP’nin uzun süren iktidarının bir nedeni de bu durumdur. Merkezdeki boşluk AKP’nin ekmeğine yağ sürmüştür.

***

Aslında klasik merkez sağ partilerin zayıflatılması süreci 1950’li yıllarda başlatılmıştır. Köylerden kentlere yaşanan ve giderek artan iç göçler bu açıdan önemlidir.

İç göçler ve büyük kentlerde yaşanan yoksulluk, siyasal olarak sömürülecek bir alan yaratmıştır. Sağ partiler, tarikatlar ve cemaatler bu kitleyi seçmen kitlesi veya tarikat müridi olarak devşirmeye başlamışlardır.

Bu “Yeşil Kuşak” amacına da uygun düşüyordu!

Merkez sağın zayıflatılması konusunda önemli bir adımda 12 Eylül sonrasında izlenen neo liberal politikalar ile atılmıştır.

Tarımın ve hayvancılığın liberal politikalara kurban edilmesi yeni iç göç dalgaları yaratmıştır.

Özelleştirmeler ile işsizlik ve yoksulluk artmış ve her iki durumda kent varoşlarının büyümesine, burada yaşayanların tarikat ve cemaatlerce sömürülmesine neden olmuştur.

Aynı zamanda buralar ANAP için oy deposu olmuştur.

Ve “Ilımlı İslam” için bu durum uygun düşüyordu!

***

AKP siyaset sahnesine çıktıktan sonra merkez sağın yok edilmesi için ciddi adımlar(!) atılmıştır.

O günlerde ANAP ile DYP arasında merkez sağda tek bir parti olmak amaçlı görüşmeler yapılıyordu. 3 Kasım 2002 seçimlerinde gidilirken bu birleşme engellendi…

AKP’yi tek başına iktidara taşımak isteyen güçler, ANAP-DYP birleşme çalışmalarına müdahale etti.

Kapalı kapılar arkasında hangi pazarlıklar yapıldı kim bilir?

Erkan Mumcu 3 Kasım 2002 seçimlerinde AKP’den milletvekili oldu ve Milli Eğitim Bakanlığına getirildi!

Bu birleşme engellenince, DYP’de, ANAP’ta baraj altında kaldılar. Bu sayede AKP 363 milletvekiline sahip oldu…

2002-2017 arasında AKP tek başına iktidarını sürdürdü. Bu süreçte sağ oyların dağılmaması içinde sürekli çeşitli hamleler yaptı.

Kendisine muhalif olan ve sert sözlerle eleştiren HAS PARTİ lideri Numan Kurtulmuş’u ve DP lideri Süleyman Soylu’yu transfer ederek susturdu…

MHP’nin içine el attı. Tuğrul Türkeş’i transfer etti… Bahçeli’nin iktidar karşıtı politikalarına son vermesini sağladı.

Bu sayede sağ seçmenin tek alternatifi olarak kaldı.

Özal ile başlayan özelleştirme, tarımı ve hayvancılığı yok etme, ülkeyi neo liberal-küresel- politikalara pazar yapma siyasetini de sürdürdü.

Yoksullaştırılma ve yoksulluğu yönetme siyasetini başarı(!) ile uyguladı.

Böylece tarikatlar ve cemaatlere çalışma alanı yaratma politikasını da sürdürdü…

Tabi ki onlarında desteğini alarak!

Yani ‘kazan-kazan’ siyaseti izlendi… Ancak giderek ülke kaybetmeye başladı.

***

25 Ekim tarihi itibarıyla siyasal yaşamımıza yeni bir parti daha katıldı. Adı İYİ PARTİ… Parti kendisini merkez partisi olarak tanımlıyor.

Şimdi İYİ PARTİ ile merkez sağda uzun süredir var olan siyasal boşluk doldurulmaya çalışılacak.

Bu boşluğu doldurmayı başarırlar ise “Türkiye İYİ olacak” sloganları gerçek olabilir.

Merkez solda CHP,

Merkez sağda İYİ PARTİ…

Her iki Parti, siyasal yelpazede oldukları yerin gereği politikaları izlerler ise 2019 için umut vardır.

Aksi halde şöyle bir risk vardır.

MHP ve İYİ PARTİ birbirlerini aşağıya çekerek birlikte baraj altında kalabilirler.

O zaman bu durumdan kim yararlanır?

Elbette AKP…

YENİ PARTİ bu riski de görerek  hareket etmelidir…