Emsalleri gülüp-eğlenirken;

Kenardan imrene imrene yaşıtına bakan…

İşten-güçten zaman ayırıp;

Kendine atfedilen bayrama katılamayan…

Kıyıdan-köşeden izleyerek;

Hıçkıra hıçkıra gözyaşlarını içine akıtan…

O kadar çok çocuk var ki…

Aklımıza gelenleri gelişigüzel sıralarsak;

Günümüzde 3 milyon 300 bin çocuk okula gidemiyor…

Devlet kurumu TÜİK rakamlarına göre;

700 binden fazla çocuk ekonomik faaliyette bulunuyor..

200 bin dolayında çocuk mevsimlik işçi olarak çalışıyor..

Diğer taraftan;

Okula giden 3 milyon çocuk yetersiz beslenmeyle yetişiyor…

Yani, sabahtan okula yarı aç, yarı tok gidiyor…

Kendi bayramı olan ’23 Nisan Çocuk bayramına’ katılmaya kalksa;

Üstüne-başına doğru dürüst bayramlık bir elbise alamıyor…

Üzerinde var olan elbiseyle bayrama katılsa;

Bu kez de çocuksu onuruyla arkadaşlarından utanıyor….

Ve yine bir diğer tarafta ise;

Okul ve oyun çağında olan küçücük kızlar ‘gelin’ yapılıyor…

Haliyle onlarda kendi çocuk ‘bayramlarını’ katılma şansı bulamıyor…

Ve bu rakamda binlerce çocuğu kapsıyor….

Durun, daha bitmedi;

Daha geride cemaat ve tarikat yuvalarında eğitim alan ve aldıkları eğiteme göre ’23 Nisan Çocuk Bayramına’ katılmayı ve eğlenmeyi ‘günah’ sayıp, katılmayan binlerce, on-binlerce çocuk daha var…

Eeeee?

E’si şu;

Ülkemizde kutlanan üç tane önemli ‘ulusal bayramımız’ var…

Bu bayramlardan birisi;

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı olarak çocuklara atfedilmiş..

19 Mayıs tarihi gençlerin ‘spor bayramı’ olarak ilan edilmiş…

29 Cumhuriyet Bayramının da 7’den-70’e herkes tarafından kutlanması istenmiş…

Tekrar ’23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramına’ geri dönecek olursak;

Dünyada tek ‘çocuk bayramı’ bizim ülkemiz Türkiye’de kutlanıyor…

Bu ‘bayramı’ da çocuklara Mustafa Kemal Atatürk armağan ediyor…

Ve 1979 yılından bu yana da;

TRT’nin organizasyonuyla ’23 Nisan Çocuk Bayramı’ dünya çocuklarının katılımıyla birlikte kutlanıyor…

Ve bu ‘bayramın’ bana göre en güzel yanı da şurası;

‘Yurtta Barış, Dünyada Barış’ sloganı, bu ‘bayramla’ çocuklarla birlikte pratiğe taşınıyor…

Ancak, ne var ki bu ‘barış birlikteliğinden’ yetişkinler bir ders çıkaramıyor!!

Sizlerin de bildiği gibi;

Her 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramında ‘Bugünün Küçüğü, Yarının Büyüğü’ anlayışı içinde ‘makam koltuklarına’ çocukları oturtuyorlar…

Ve “bu koltukta oturan kişi olarak ne yapmak istersin?” diye, (kendilerinin de inanmadıkları) sorular soruyorlar…

Ve popülist yaklaşımlarla günü kurtarmaya çalışıyorlar…

Özetleyecek olursak;

‘Bugünün Küçüğü, Yarının Büyüğü’ sloganı üzerinden özetlemek istiyorum…

Ve sözümü sakınmadan ulu-orta diyorum ki;

Bugün ülkemizde 3 milyonun üzerinde çocuk okuma şansı bulamıyorsa…

Yanın büyüyünce hangi ‘büyüklerin sınıfında’ yer alacak?

Devletin resmi organları;

Bu çağda 700 binin üzerinde çocuk aile ekonomisine katkı sağlamak için sanayide vasıfsız ve emeği sömürülerek ‘çocuk işçi’ olarak çalıştırılıyorsa…

Bugünün ‘küçükleri’ olan bu çocuklar ‘büyüyünce’ hangi safta yer tutacak?

Anaları-babalarıyla birlikte dört mevsim, ülkenin dört-bir yanını dolaşan ‘mevsimlik işçilerin’ okul çağında çalışmak zorunda kalan bugünün ‘küçük çocukları’ ileride ‘büyüyünce’ tıpkı anaları-babaları gibi ‘mevsimlik işçi’ mi olacaklar?

Ya, cemaat ve tarikat evinde yetişen çocuklar;

Onlarda ‘büyüyünce’ tıpkı bugünkü ‘büyükleri’ gibi aynı ‘posta oturup’ tarikat şeyhi ve cemaat liderleri mi olacak?

Çocuk Bayramının adının içinde;

‘Egemenlik’ sözcüğü de geçtiğine göre…

Sözünü ettiğimiz bu çocukların bugünkü konumu, yarın büyüdüklerinde hangi konuda ‘egemen’ olacaklar?

Veya da kimlerin ‘egemenliği’ altında olacaklarını tahmin etmek pek de zor olmasa gerek…

Ama ben yine de bardağın dolu tarafından bakmak istiyorum;

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı vesilesiyle dünya çocuklarına ülkemize hoş geldiniz diyor ve ‘bayramlarını’ en içten duygularımla kutluyorum…