Vay be!

Neredeydik;

Nereden nerelere geldik…

Düşünüyorum da;

Biz bunca yılı hangi arada tükettik?

Hadi tükettik tüketmesine de;

Doluya mı, yoksa boşa mı kürek çektik?

Öyle ya;

Köy öğretmeni olmayı tercih etmişsin…

Tepeden-tırnağa idealistsin…

Köylünün seni sevip-sevmemesini hesaba katmadan;

Bütün öğrencilerini hiçbir ayrım yapmadan hepsini sevmişsin…

Yani, onlarla adeta bütünleşmişsin…

Hem de öylesine bütünleşmişsin ki;

Öğrencilerine bir sözcük fazla öğretmeyi düşünüyorsun…

Öğretebilmek içinde, sürekli bir şeyler araştırıp duruyorsun…

Ve daha sonra da yeni bir şey öğretirsen onun mutluluğunu yaşıyorsun…

Hatta salt bir şeyler öğretmekle kalmıyorsun;

Birdenbire onların seviyesine inerek adeta çocuklaşıyorsun…

Kimi zaman öğlen teneffüslerinde futbol veya voleybol oynuyorsun..

Kimi zamanlar da ‘Mendil Kapmaca’ koşuşturması yapıyorsun…

Vesaire, vesaire…

Şu an düşünüyorum da;

Şimdi ne top koşuşturacak halimiz kalmış…

Nede ‘Köşe Kapmaca’ oynayacak takat kalmış…

Neden böyle düşünüyor ve böyle diyorum?

Nedenini hemen söyleyeyim;

Bu ara sağlık sorunlarım nedeniyle pek dışarı çıkmıyorum…

Ve can sıkıntımı gidermek içinde;

Ya, kitap okuyorum, yada eski fotoğrafları karıştırıyorum…

Ve geçmişe ait anıları depreştirmekte doğru mu yapıyorum?

O günleri, bugünkü yaşlı görüntümle mukayese ederek kendi moralimi kendim mi bozuyorum?

Doğrusunu söylemek gerekirse; onu da pek bilemiyorum…

Ama ne yalan söyleyeyim;

O, ele-avuca sığmaz günlerimi siyah-beyaz fotoğraflar yoluyla da olsa, yine de mutlu oluyorum…

Örneğin;

Bundan 52 yıl önce öğretmenlik yaptığım Meşeliyatak Köyü İlkokulunun bahçesinde çekilmiş siyah-beyaz fotoğrafı görünce, birdenbire ‘bir ışık hızıyla’ o günlere dönüp -geçici de olsa- yine de çok mutlu olduğum gibi…

Hani;

Acılar paylaşınca azalırmış…

Mutluluklarda paylaştıkça çoğalırmış ya…

Bende bu söylenceden cesaret alarak;

Sizlerle bu gençlik yıllarımdan kalma siyah-beyaz görüntüyü hoşgörülerinize sığınarak paylaşayım istedim…

Hoş gürele…