Sevgili dostlar,
Değerli canlar,

Kültür ve sanat bize her ne kadar lüks gelse de…
Hatta ve hatta hiç ilgi alanımıza girmese de…
Bugünkü sohbet konumuzu ‘resim sanatı’ üzerine yapalım mı?
Yapalım yapalım…
Bence yapalım…

Ne diyordu emperyalizmin korkulu rüyası ve bu ülkenin kurucu lideri Mustafa Kemal Atatürk?

“Bir millet ki resim yapmaz,bir millet ki heykel yapmaz,bir millet ki fennin gerektirdiği şeyleri yapmaz;
İtiraf etmeli ki o milletin ilerleme yolunda yeri yoktur.”

Ne kadar doğru…
Ne kadar güzel bir söz değil mi?
Tabi şaşırıp da bülbülün sesini dinlemek yerine, etini yemek için avlamayı düşünmüyorsak güzel bir söz!

Neyse konuyu daha fazla dallandırıp budaklandırmadan söze girmek istiyorum…
Ve bu sayfanın müdavimi olan değerli sayfa arkadaşlarıma ve dostlarıma Giresun Üniversitesi Resim-İş Öğretmenliği Bölümü öğrencilerinin ‘Can Akengin Sanat Merkezinde’ açtıkları resim sergisinden söz etmek istiyorum…

Resim Sergisinin son günleri…
Sokaktan geçenlerin başını çevirip, salondan tarafa bakmadığı gibi salonun sergi salonunun içerisinde de kimsecikler yok…
Yalnızlığın dansını yaparcasına sadece duvarda asılı duran güzelim sanat eserleri resimler görücü bekliyor…

Kapıdan içeri girdim…
Masanın başında yapayalnız bir öğrenci oturuyor…
Beni görünce yüzüne yerleştirdiği sevimli tebessümle ayağa kalkarak bana “Hoş Geldiniz” diyor…

Bir yıl sonra ‘resim öğretmeni’ olacak genç öğrenciyle karşılıklı olarak tanışıyoruz..
Adı Merve ve Samsunlu…

Derken yanımıza sevimli bir öğrenci daha yaklaşıyor…
Onunla da tanışıyoruz..
O da Samsunlu olup, adı Kübra imiş…

Her ikisi de sevecen…
Her ikisinin de göz bebeklerinde geleceğin güzellikleri okunuyor.
Her ikisi de sevimli ve saygılı duruşlarıyla gelecekte çok başarılı birer öğretmen olacakları daha şimdiden hal ve duruşlarından belli oluyor…
İnşallah düşleri havada asılı kalmaz ve mezun olduklarında bir an önce öğrencileriyle buluşurlar!

Her iki öğrencide bana yaptıkları çalışmaların tarzlarını, soyut resimlerde neyi anlatmak istediklerini en anlaşılır ve en güzel cümlelerle öylesine güzel anlattılar, o kadar güzel anlattılar ki; kullandıkları sözcükler, duvardaki resimler kadar güzeldi…

Yaklaşık yarım saatten fazla bu güzel öğrencilerle karşılıklı sohbet ediyoruz,ne gelen var ne giden…
Soruyorum “Sergiyi açtığınız günden beri böyle ilgisiz ve izleyicisiz mi sergi, yoksa herkes gelip gördü de ben mi geç kaldım?”
“Hayır, ilk gün ve ikinci gün bayağı izleyen oldu ama gittikçe sayı iyice azaldı” dediler…
Her neyse…

Onlara sergi salonunun ismini taşıyan ‘Can Akengin’i’ tanıyıp tanımadıklarını sordum…
Bilmediklerini söyledikten sonra da ‘Ressamdır’ herhalde diye de bir hüküm yürüttüler…

Bende ‘ressam’ olmadığını, fakat yaşam öyküsü hüzünlü geçen çok önemli bir şair olduğunu kendilerine anlatınca, onlarda da bir hüzünlenme başladı,,,
Hatta sohbetimizi şairin hüzünlü ve isyan şiirlerinden bir-iki tane okuyunca her ikisinin de gözleri yaşlandı…

Ve bugünkü sanat sohbetimizi şöyle bitirmek isterim…
Sadece Giresun Üniversitesi Resim-İş Öğretmenliği Bölümü öğrencilerinin açtığı bu güzelim sergiler, izleyicisiz kalıp ziyan olup gitmiyor…
Halk Eğitimi Merkezinin, Fotoğraf ve Resim Derneklerinin açtığı bütün sergilerde çok azınlıkta kalan bir görücünün izlemesiyle son buluyor…

Ne yapmalı bilmem ki?
Ne yapıp-etmeli de günden güne sanattan uzaklaşan toplumu sanat sevgisiyle buluşturmalı?
Ne edip-etmeli de, günden-güne şiddet sarmalıyla sarmalanan bu toplumu nezaket diyaloglarıyla süslenmiş, estetik, çağdaş bir toplum yaratmalı?

Aaaaahh, ah!
Böyle bir topluma kavuşmanın düşlerini kurmak bile güzel…

En iyisi son sözü yine Mustafa Kemal Atatürk’e bırakmalı…
Eğer -el birinin eli öpülecek ise- el öpme konusunda ne diyordu o büyük insan;

“”Biz hepimiz milletvekili olabiliriz, bakan olabiliriz, hatta cumhurbaşkanı olabiliriz; ama hiçbirimiz sanatkâr olamayız. Böyle olunca sanatkâr el öpmez; sanatkârın eli öpülür!”
Yaaaa!
Sizce bugün kimlerin eli öpülmek için sıraya giriliyor dersiniz?
Düşünüle…