İçim daralıyor…

Gizemli bir sıkıntı…

Neyin nesidir bilmiyorum…

Derken cep telefonum çalıyor…

Uzanıp elime alıyorum..

Ekranına bakıyorum;

Arayan Mehmet Karaosmanoğlu…

Yani, Talat’ın kadim dostu, yol arkadaşı…

Cep telefonumun ses alıcısını açıyorum;

“Duydun mu Hocam?” diyor…

(Ses tellerinde sözcükler titriyor;

Neyi duydum mu?” diyorum..

“Talat, hayatını kaybetmiş” diyor…

Bu kez ben titrek bir sesle soruyorum;

“Ne zaman? diyorum…

“Bugün kaybetmiş” diyor Talat’ın kadim dostu…

Devrimci yoldaşı…

Mahpushane arkadaşı Mehmet Karaosmanoğlu…

Ve spontane bir şekilde;

Bu kez ben “Vay be!” diye iç geçiriyorum..

Ve birdenbire yılların gerisine gidiyorum…

Cumhuriyetin 50.yılı olan 1973 yılında;

Onu bağlamasıyla birlikte türkü söylemek için sahneye çıkarıyorum…

(İkinci görselde arka planda beyaz elbisesiyle görünen genç)

Adı; Talat Yaylamıştı…

Dereli İlçesinin Taşlıca köyündendi…

Ve hatırı-sayılır bir ailedendi…

Meslek olarak yaptığı iş; Erkek Kuaförü idi…

Siyesi düşünce olarak;

Bir an önce toplumun düzlüğe çıkmasını isterdi..

Devrimci ve yurtseverdi…

Ve böylesine güzel özelliklere sahip olduğu içinde;

12 Eylül Faşist döneminde ödemesi gereken yurtseverlik faturasını fazlasıyla ödedi…

Hem de öylesine fazla ödedi ki;

Devrimcilere laik görülen Mahpushanelere girdi..

Hücrelere tıkılıp acımasız, işkencelerden geçirildi…

Ve o iz bırakan acıları beden saklayamadı;

Ne yazık ki bugün Talat Yaylamış da aramızdan ayrıldı..

Fiziki olarak sonsuzluğa doğru yol aldı…

Ve yine ilginç bir tesadüftür ki;

24 Ocak 1993 yılında kahpece öldürülen Uğur Mumcu gibi, Talat Yaylamış da arımızdan ayrılışının son veda törenini 24 Ocak günü Dereli-Taşlıca köyünden -öğlen namazıyla-birlikte yola çıkacak…

Ne denebilir ki;

Güle güle git güzel çocuk…

Güle güle git güzel insan…

Gittiği yer çiçek bahçelerin olsun…

Yıldızlar yoldaşı ve ışıklar içinde uyusun…