Ne zamanki fildişi kulelere çıktılar;

Ceylan derisi makam koltuklarına oturdular…

Hem coşkuyla kutladıkları çocuk bayramını;

Ve hem de çocukluklarını çabuk unuttular…

Halbuki bir zaman onlarda;

23 Nisan bayramının gelmesini iple çekiyordu…

İki-üç ay öncesinden ‘bayram hazırlıklarını’ yapıyordu…

Kimi ‘Boru-Trampet’ takımında yer almaya çalışıyor;

Kimisi, kürsüde şiir okumak için birbiriyle yarışıyordu…

Kimileri de ‘bayram yürüyüşünde’ pankart taşımanın heyecanını yaşıyordu…

Ve ‘bayrama’ bir gün kala;

Sınıfların camları pırıl pırıl olacak şekilde temizlenirdi…

Sınıflar başta olmak üzere;

Okulun dört-bir yanı ‘kağıt bayraklarla’ süslenirdi..

Bayram günü geldi mi;

Kendi olanakları ölçüsünde en güzel elbiseler giyilirdi…

Ve kendi bayramı olarak benimsediği 23 Nisan Ulusal Egemenlik Bayramına öyle gelirdi…

Çünkü 23 Nisan Ulusal Egemenlik Çocuk Bayramı;

Mustafa Kemal Atatürk’ün, onlara armağan ettiği ve dünyada kutlanan tek çocuk bayramıydı…

Ve bu ‘bayram’ sadece çocuklar tarafından kutlanırdı…

Ki;

Bugün hangi makam koltuğunda oturursa otursun…

İster yönetilen, ister yöneten olsun…

İlkokulu ister köyde-kasabada, ister en büyük şehirde okusun…

Hepsi de geçmişte -kendi bayramı olan- 23 Nisan Ulusal Egemenlik Bayramını büyük coşkuyla kutlamıştır…

Ve tören yürüyüşlerinde;

‘Bugünün Küçüğü-Yarının Büyüğü’ pankartını taşımıştır…

Sembolik olarak da olsa;

Kimi öğrenciler vali koltuğuna…

Kimi öğrencilerse Kaymakam ve Belediye koltuğuna oturmuştur…

Ankara’da yaşayan öğrencilerse;

Cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturma şansına sahip olmuştur…

Özetlersek;

1979 yılına kadar ülke ölçeğinde kutlanan ’23 Nisan Ulusal Egemenlik Çocuk Bayramı’ 1979 yılında TRT’nin organizasyonuyla, yakın zamana kadar dünya çocuklarıyla birlikte kutlanıyordu…

‘Kutlanıyordu’ diyorum;

Çünkü belli bir zamandan sonra çeşitli gerekçeler öne sürülerek ve süreç içerisinde kutlanmaz oldu…

Bir düşünsenize;

Her ’23 Nisan Bayramında’ ülkemiz dünya çocuklarının buluştuğu bir merkez oluyordu…

Dünyanın dört-bir yanından gelen çocuklar ’23 Nisan Bayramında’ el-ele tutuşuyordu…

Ve kimse kimseyi ötelemeden sarmaş-dolaş kucaklaşıyordu…

Hele hele ortak söyledikleri bir şarkı vardı ki;

Bu şarkının sözleri hem geleceğe ışık tutuyordu…

Ve birde sanki sorumsuzluklarımızı yüzümüze vuruyordu…

İster misiniz şarkının sözlerini birlikte yorumlayalım…

Yani birlikte söyledikleri şarkının sözlerine birlikte yanıt arayalım…

İşte şarkı…

İşte şarkının içinde geçen istek ve talepler; (nakaratla girelim)

“Oynaya oynaya gelin çocuklar

El-ele, el ele verin çocuklar..”

Bir vatan bırakın biz çocuklara

Islanmış olmasın göz yaşlarıyla

Soruya dönüştürelim;

Bir vatan bırakabildik mi gözyaşlarıyla ıslanmamış?

“Bir bahçe bırakın biz çocuklara

Göklerde yer açın uçurtmalara”

Soruya dönüştürelim;

Savaş rüzgarlarının doldurduğu gökyüzünde, çocuklar özgürce uçurtmalarını uçurabilirler mi?

“Bir barış bırakın biz çocuklara

Ulaşsın şarkımız güneşe ve aya”

Soruya dönüştürelim;

Savaştan zaman ayırıp da ‘barış’ bırakabildik mi çocuklara?

“Bir dünya bırakın biz çocuklara

Yazalım üstüne sevgili dünya”

Soruya dönüştürelim;

Üzerine ‘sevgi’ yazılacak bir dünya bırakmayı düşündük mü acaba hiç çocuklarımıza?

Ne yazıyordu ’23 Nisan Bayramlarında’ taşıdığımız pankartta;

‘Bugünün Küçüğü- Yarının Büyüğü’ yazıyordu öyle değil mi?

Öyle ya…

Bu sözden hareketle;

Dün küçüktük, bugün büyüdük…

Eh büyüyünce de;

Belli makamlara gelince de…

Çocukluğumuzu ve 23 Nisan coşkularımızı unuttuk…

Son söz;

Günümüzde ’23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı hangi coşkularla kutlanıyor doğrusu bilmiyorum…

Eğer kutluyorlarsa da;

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramlarını yürekten kutluyorum…