Günlerdir;
“Soğuklar geliyor ama kış bir türlü gelmiyor.
Bir türlü lapa lapa kar yağmıyor.” diye diye nihayet dualarımız kabul gördü ve dün akşamdan beri kar aralıklı bir şekilde bazen ince ince ve bazende lapa lapa gökyüzünden yeryüzüne inmeye devam ediyor..

Ve ben bu özlem duyduğumuz güzelliği camdan dışarı bakarak keyfini çıkarıyorum ama…
Acaba yüksek köylerdeki çobanlar bunun keyfini nasıl çıkarıyor? diye düşünmeden de edemiyorum..

Daha doğrusu geçmişte naçizane bende az-buçuk çobanlık mertebesinden geçtiğim için düşüncelerimi nostaljik olarak yıllar ötesine taşıyorum…
Ve çobanların kışın rahat etme biçimini anımsıyorum…

Üst başlıkta da belirttiğim gibi ‘Çobanlık yapanlar çok iyi bilir’…
Yani ahırda koyunlarının karnı doyarsa, çoban o zaman dinlenir.

Örneğin:
Dışarıda lapa lapa karda yağsa günde bir kez koyunlarını dışarı çıkarıp suya götürmek…

Kış ortasında pek yeşillik olmadığı için koyunlarına iki günde-bir de olsa ‘Kışla’ diye tabir edilen ve böğürtlen bitkisinin çok olduğu kar örtüsünün altından bir sırt yükü yeşil yapraklı böğürtlen yükü yüklenip, ahırda askılara asarak koyunlarına yedirirse…

Eğer yeşil böğürtlen yaprağı bulamıyorsa bu kez ‘kara yemiş’ (taflan) dallarından kestiği yeşil yaprakları veya ormanlardan kestiği yeşil ‘çam pürü’ getirip koyunlarına yedirir ve onların duyduğunu görür ve koyunlarının göz bebeklerindeki mutluluğu görürse kendisi de mutlu olur…

Ve işte o zaman gönül rahatlığı ile evine geçer…
Teneke sobasına veya Kuzine’sine kuru odunları yerleştirir…
Sobanın üzerinde çayını demler…
Büyük yün minderini tam sobaya yakın bir yere serer..
Demlediği kekik veya ıhlamur çayını yudum yudum yudumlar.
Ve işte o zaman rahat eder…

İşte çobanın kışın kar yağarken yaşadığı keyif böyledir…
Yani önce koyunlarının karnı doyar ve rahat ederse o da dinlenir..

Her neyse…
Böyle bir yaşam biçimini herkes kabul etmek zorunda değil…
Yani beğenmeyen beğenmesin…
Bu yaşam şeklini bilenlerde geçmişten kalan uçuk bir nostalji olarak kabul etsin…