Yapamazlar;

Çünkü hesap yapmaya vakit bulamazlar…

Anadolu kadınının işi gün saymak değil;

Yaz-kış, gece-gündüz demeden çalışmaktır..

Umudunu yere düşürmeden yarınlara taşımaktır!

Günyüzü görmeyen Anadolu kadını nereden bilsin;

‘8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Gününün’ 1857 yılında Amerika’nın New-York kentinde 40 bin dokuma işçisinin greve gittiğini…

Nereden bilsin;

Greve giden kadın işçilerin fabrikaya kilitlenip ateşe verildiğini..

Ve 129 kadın emekçinin cayır-cayır yakılarak katledildiğini nereden bilecek!?

Bu olayların yaşandığında ve sonrasında Anadolu kadınının bildiği tek şey var;

Hamur yoğurmak…

Çocuk doğurmak…

Feodal geleneklere sadık kalmak..

Ve erkeğinin kulu-kölesi olmak..

Evet;

Bu saptamalara hala itirazı olan var mıdır bilemem…

Ve hala “İtirazım var” diyenler varsa da;

Hiç kusura bakmasınlar ‘yanıt’ vermem…

Niye ‘yanıt’ vereyim kardeşim;

Bu çağda hala ‘medeni hukuk’ değil, feodal gelenekler sürüyorsa…

Son 15 yıl içerisinde 3 bin 135 kadın cinayeti işleniyorsa…

Kadınların güvencesi sayılan;

‘İstanbul Sözleşmesi’ gündemden kaldırılıyorsa…

Niye ‘yanıt’ vereyim ki yaşanan olayları gözleriyle gördüğü halde görmek istemeyenlere!..

Sevgili dostlar,

Değerli canlar,

Siz sayfa ve sohbet paydaşlarımın;

‘İnsan hakları’ ve ’emek’ savunucuları olduğunu çok iyi biliyorum…

Hatta bu konuda mücadele verdiğinizi de tahmin ediyorum…

Ancak;

‘Emekçi Kadın’ denilince, sizlerde benim gibi düşünüyor musunuz? bunu da çok merak ediyorum…

Sizlerin de çok iyi bildiği gibi;

‘8 Mart tarihi’ iki şekilde kutlanıyor…

Birisi ‘Emekçi Kadınlar Günü’ olarak..

Diğer kutlama şekli ise ‘Kadınlar Günü’ biçiminde…

Ve iki şekilde kutlanma biçimi olunca…

Benimde kadınları kendi aralarında ikiye ayırasım geliyor;

Yaz-kış ve gece-gündüz demeden…

Doğru-dürüst yiyip-içip beslenmeden…

Emeğini taçlandırarak ‘artı-değerler’ üreten emekçi kadınlar…

Diğer tarafta da;

Hiçbir iş yapmadan plajlarda sırtüstü yatıp-yaslanan…

Sabah-akşam lüks Kulüplerde paralı ‘Konken’ oynayan…

Yatlarda, Kotralarda yatıp kalkan…

Çalışan emekçi kadınları sömürerek asalak yaşayan;

Fabrikatör, sosyete ve burjuva kadınlar geliveriyor aklıma…

Şu son yıllarda ne zaman ‘8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’ yaklaşsa, aklıma birdenbire;

Derelerimizi-tepelerimizi elimizden alan şirketler aklıma geliyor…

Güzelim doğamızı ve yaşam alanlarımızı katledenler…

Bir avuç altın ve gümüş için ormanları yakıp-yok edenler…

Maden ocakları açmak için binlerce zeytin ağacını kesen veya kesmek isteyen şirketler geliveriyor aklıma…

Zeytin ağacının kesilmemesi için;

Ağacın gövdesine sımsıkı sarılan Ayşe teyzeyle, ona kenardan gülen, hatta dalga geçen ‘asalak sosyete kadınları’ onlarla aynı terazide tartmak istemiyorum…

Arkasını ‘ağaya’ vererek doğayı tahrip etmek isteyen şirketlere karşı, dağını-taşını savunan ve ilin valisine; “Devlet benim oğul ben” diyen Havva Nine ile onu sömüren patronun karısını nasıl aynı terazide tartarım ben!?…

Dört mevsim oradan-oraya koşan mevsimlik tarım emekçisi kadını…

Sanayi kentlerinde sigortasız çalıştırılan ve emeği sömürülen kadını..

Köylerde -yarınlara dair- hiçbir sosyal güvencesi olmadan ömrünü üreterek geçiren emekçi kadını, süslü bir kokana kadını nasıl ve hangi vicdan terazisinde tartabilirim?

Özetlersek;

Her kadın ’emekçi kadın’ değildir…

Sömürü çarkının içinde de kalsalar;

Emeği ile yaşamasını sürdüren kadınlar vardır…

Bir diğeri de ’emeği ile geçinenleri’ sömüren kadınlardır…

Kaldı ki, emekçilerde;

‘Kol emekçileri’ ve ‘Beyin emekçileri’ diye ikiye ayrılır…

Ancak her iki emekçi kesimi de;

Birbirinin birleşimi ve tamamlayanıdır..

Bu son tespitten hareketle;

Dünyanın hangi kıtasında ve ülkesinde olursa-olsun…

Üzerindeki emekçi giysileri;

İster ‘tulum’ giysin, ister ‘beyaz yakalı’ olsun…

İster ayağında ‘şalvar’ belinde ‘peştamal’ olsun…

Tüm emekçi kadınların;

‘8 Mart Dünya Emekçiler Gününü’ yürekten kutluyorum..