Öğretmenler;

Tatil, resmi toplantılar ve sağlık sorunları dışında köyden ayrılmazdı…

Mahrumiyet diz-boyu da olsa;

Öğrencileri ve onların velileriyle birlikte iç-içe yaşardı…

Onların dile getirmekte zorlandığı sorunları paylaşırdı…

İlçede çalışan memurlar;

Konum olarak hangi makam koltuğunda oturursa otursun…

İster doktor, ister savcı ve isterse sıradan bir memur olsun;

Lojman varsa lojmanda kalır…

Lojman yoksa bir ev kiralardı…

Tatil ve resmi toplantılar dışında ilçe merkezinden uzaklaşmazdı…

Sosyal yaşam alanlarına uzakta kalsada;

İlçede görev yapan kamu görevlileri kendi yaralarını kendileri sarardı…

Koşullar ne kadar kötü olursa-olsun;

Kendi ‘sosyal yaşam alanlarını’ kendileri yaratırlardı…

Örneğin,

Nizami ölçeklere sahip bir voleybol sahaları olmasa da…

İlçede boş bir alana voleybol sahası yaparlardı…

Voleybol topu ve filesi almak için aralarında para toplarlardı…

Ve bu eksiklikler tamamlandıktan sonrada;

Mesai bitiminde ve hafta sonlarında iddialı voleybol maçları oynanırdı…

Kırk-elli yıl geriye gidip, bizzat ‘tanığı’ ve içinde bulunduğum Dereli ilçesi üzerinden somut örnekler verecek olursam;

Dereli ilçesi, il merkezine 30 kilometre gibi bir uzaklıkta olmasına rağmen…

Ve birçok kamu görevlisinin de özel arabası olmasına rağmen…

Günlük mesailerine il merkezinden ve ilçelerden gidip gelmiyorlardı…

Hatta daha da ileri gidip ve iddialı söylüyorum;

Hafta sonları bile kendi ilçelerine gitmiyorlar ve ilçede kalıyorlardı…

Hele hele hafta sonu olunca;

Köylerde çalışan öğretmenlerde ilçeye iniyordu…

Arkadaşı olan, arkadaşının yanında, olmayan otelde kalıyordu…

Haftalık alışveriş yapacaksa alışverişini yapıyordu…

İşleri bitince de –daha önceden organize edilen- sosyal, kültürel etkinliklere katılıyordu…

Örneğin;

Bazen köyler, bazen memurlar ve öğretmenlerden kurulu ‘Voleybol Turnuvaların’ içinde görev almışsa ‘Voleybol Turnuvalarına’ katılıyordu…

‘Futbol Turnuvalarında’ yer almışsa, futbol oynuyordu…

Akşam olunca;

Tiyatro etkinliği varsa tiyatroya, yoksa hep birlikte sinemaya gidiliyordu…

Kahveye gidilecekse kahveye ve lokantaya gidilecekse birlikte yenilip-içilip ve eğleniliyordu…

İlçeye yeni tayin olan memura ‘hoş geldin’ yemeği, tayin olup gedene ‘veda yemeği’ veriliyordu..

Sahi, o günler ne güzel günlerdi be!…

Günümüzde olduğu gibi –bol keseden- tüketime yönelik ‘varsıllık’ yoktu ama…

Zorluğu ve yokluğu mutluluğa dönüştüren yürekler hep bir aradaydı…

Yani, aynı havuzun içinde birlikte kulaç atılırdı…

Demem o ki;

Şimdi günümüzde olduğu gibi ilçede çalışan ‘kamu görevlileri’ il merkezine veya ‘baba ocağı’ olan ilçelere gidiş-geliş yaparak mesai yapmazdı…

Günün 24 saati ilçede kalır ve hizmet verdiği insanlarla iç-içe, nefes-nefese yaşardı…

Gerçi ben hep ‘ilçe-ilçe’ deyip duruyorum ama;

Aslında kamu görevlileri salt ilçe merkezinde değil, eskiden küçük yerleşkeler ve ‘Bucak’ niteliği taşıyan yerlerde de kamu görevlileri vardı…

Hatta onlar daha zor koşullarda yaşarlardı…

Ve onlarda kendi ‘sosyal yaşam alanlarını’ kendileri kurarlardı…

Özetlersek;

‘Taş olduğu yerde ağırdır’ sözünün hiçbir anlamı kalmadı diye düşünüyorum…

Çünkü yerinde ‘ağırlığı’ olan taşları hep söküp attılar…

Köylerde okulları kapattılar…

Öğretmenleri köylerden aldılar…

Köylüyü şehirlere göç ettirip, tamamen boşalttılar…

Köylerdeki nüfusu damıta damıta, azalta-azalta bir avuç köylüyle İmama bıraktılar…

İlçelerde ise;

Kamu görevlileri eskiden olduğu gibi ilçede ev filan kiralamıyor…

Mesai yaptığı ilçeye, ya il merkezine veya da kendi doğup-büyüdüğü ilçeye gidiş-geliş yaparak mesaisini tamamlıyor…

Soncu üretkenlik üzerinden düşünürsek;

Sizce yerinde kalarak mı hizmet verirse daha verimli olur kamu görevlisi?

Yoksa uzaktan gidiş-geliş yaparak mı daha verimli olur?

Buyurun;

Şimdi söz sırası sizin…

Değerli düşüncelerinizi ve katkınızı esirgemeyin…