Ne yapacağımızı?

Nasıl davranacağımızı?

Neye karar vereceğimizi şaşırır olduk vallahi!…

Ooohh, ooh!

Nasıl anlatsam bilmem ki?

Önce ekonomik sıkıntılarımızı mı dile getirsek?

Ruhsal sıkıntılarımıza mı öncelik versek?

“Günlük yapılan açık ve örtülü zamlar; artık canımızı çok acıtıyor mu desek?”

Vesaire, vesaire..

Hangi derdimize öncelik vereceğimizi, dile getireceğimizi şaşırır olduk vallahi….

En iyisi söze;

Halk ozanımız Hüseyin Kaçıran’ın, çalıp-söylediği bir türküyle ‘giriş’ yapalım;

“Ruhumda bir sıkıntı var,

Gitsin diyom gitmiyor ki

Yoksulluk başıma bela

Bitsin diyom bitmiyor ki.

Düşünüyom nasıl etmek

Bilmiyom nereye gitmek

Beş nüfusa bir tek ekmek

Yetsin diyom yetmiyor ki

Yoksulluk bağrımı dağlar

Elimi kolumu bağlar

Yavrum ekmek diye ağlar

Yatsın diyom yatmıyor ki.

Uyutur dede hocası

Şeherin köyün ağası

İşçi köylünün bacası

Tütsün diyom tütmüyor ki.

KAÇIRAN’ım sönmez aşkım

Avara geziyom şaşkın

Bugün sazım bana küskün

Ötsün diyom ötmüyor ki.”

—————————

Halk ozanımız Hüseyin KAÇIRAN bu türküyü yaklaşık bundan yarım asır önce söylemişti…

O günden-bugüne pek fazla değişen bir şey olmuş mu?

Yani, sizce de;

“Aynı tas, aynı hamam” benzetmesi devam etmiyor mu?

Geçelim…

Sevgili dostlar,

Değerli canlar,

Birbirimizde tanış durumunda olanlar…

Paylaştığım türkü sözünü okuyanlar…

Şimdi -haklı olarak- belki de şöyle diyecekler;

“Yok artık!”

“Siz olsun orta direk konumundasınız”

“Türküdeki sözlere uygun durumda olacağınızı düşünmüyoruz” gibi düşünleriniz olabilir…

‘Olabilir’ olabilir olmasına da…

Ama hani bizim dilimizden düşürmediğimiz, hatta çıkarımıza uygun düştüğünde dilimize pelesenk ettiğimiz bir sözümüz vardı;

“Komşusu açken, tok yatan bizden değildir” diye…

Ne kadar inandırıcı olabilirim, orasını bilemem ama…

Çevremde ve yaşadığım ülkemde ‘iş arayan, ekmek bulamayan ve yatağa aç yatan’ insan varken, vicdanım beni rahat bırakmıyor!…

Ve akşam karanlığı çökünce, evimin tam karşısında olan belediyenin çöp konteynırından ve kimselere çaktırmadan -yiyecek bir şeyler- arayıp ve bulunca da cebinden çıkardığı naylon poşete koyduktan sonra, normal adımlarla uzaklaştığını görünce vicdanım sızlıyor…

Annesinin elinden tutarak yürüyen çocuğun, manavın önünden geçerken, ikide-bir gerisin geri dönerek, kilosu 40 TL olan kıpkırmızı kiraza imrenerek bakan çocukları görünce burnumun direği sızlıyor!

Hani içimden “al yarım kilo kirazda, ver çocuğa sevinsin” diyorum demesine de…

Hadi ilk rastladığın çocuğu sevindirdin diyelim…

Ya, ikinci, üçüncü ve onlarca çocuğu kim sevindirecek?

Aaaahh, aah!

Elimden geldiği kadar kurallara uyup, kendimi evden dışarıya çıkmıyorum; canım sıkılıyor…

Dışarıya çıkıp, biraz gezip-dolaşmak istesem…

Ve kendi kendine;

“Hadi dışarıya çıkmışken, gönlünce alışveriş yap” desem;

Bozdurduğum yüz lira anında kayboluyor!

Yani, kısaca demem o ki;

Dışarıya çıksan bir bela…

Çıkıp gezip-dolaşayım desen daha fena!

İki arada-bir derede kaldık vallahi…

Ne yapıp-edeceğimizi şaşırın olduk…

Biliyorum;

Fazla iç-açıcı bir sohbet olmadı…

Durup-dururken sizin de içinizi kararttım…

Eh, madem ki oldu olacak…

Kırılmışken balta nacak!

Varsın tam kırılsın…

Son sözü yine Halk Ozanımız Hüseyin KAÇIRAN’a bırakalım…

Buyurun…

Sazınızla-sözünüzle bizi-bize bir kez daha anlatın…

(Aldı sazını, başladı çalıp söylemeye;)

“Doldur meyhaneci bir daha doldur

Beş lira borç aldım paralıyım ben

Dolusunu getir, boşunu kaldır

Bugün sabahçıyım buralıyım ben.

Alem zevkten içer ben de kederden

Bu yoksulluk miras kaldı pederden

Dosttan ayrılmakta varmış kaderden

Ne kadar talihi karalıyım ben

İçip içip sarhoş olmak istiyom

Sızıp bir köşede kalmak istiyom

Ağlamayı değil gülmek istiyom

(Yaşamayı değil ölmek istiyom)

Şu düzel elinden yaralıyım ben

Aman meyhaneci doldur ver bana

Bugün içeceğim ben kana kana

İsmim Kaçıran’dır söyleyim sana

Bütün dertlilerin KRALIYIM ben.”

—————————————

Hoş kalın,

Hoşça kalalım,

Sürçü-lisan ettikse affola!…