Siyah-beyaz anılar;

Ne kadar arkada kalırsa kalsın…

Fotoğraflar ne kadar sararırsa sararsın…

Yine de belleğimize ayna tutuyor…

Salt ayna tutmakla kalmıyor;

Sizi birdenbire gençleştiriyor…

Ele-avuca sığmadığınız yirmili yaşlara indiriyor…

Yoksulluğu varsıllığa dönüştürdüğünüz o siyah-beyaz anılarınız gözlerinizin önüne geliyor…

Elinize aldığınız fotoğrafı;

Uzun süre elinizden bırakamıyorsunuz…

Yaşadığınız o heyecan yüklü anıları tekrar yaşamaya başlıyorsunuz!

Ve daha sonra farkında olmadan yarı sesli, yarı sessiz;

“Vay be!” diyorsunuz…

“Bizler gerçekten böylesi güzel günler yaşadık mı?” diye içselleştirilmiş bir ‘iç’ geçiriyorsunuz…

Şimdi bende yürek dolusu bir “Aahh ah” çektikten sonra sözü şuraya getirmek istiyorum…

Bundan yarım-küsur yıl önce;

Bizler, Giresun Öğretmen Okulunun öğrencileriydik…

Ve mezun olduğumuzda iyi bir ‘öğretmen’ olabilmek için en donanımlı şekilde öğretmen olmanın gayreti içindeydik…

Köy Enstitülerinden kalma;

Aldığımız teorik eğitimi, üretim şekline dönüştürmeyi severdik…

Örneğin;

İleride sınıflarımıza asacağımız ‘Mevsim ve Tarih Şeritlerini’ kendi yeteneklerimizi öne çıkararak hazırlamayı öğrenmiştik…

Örneğin;

İleride ‘öğretmen’ olduğumuzda ’10 Kasımlarda’ Atatürk’ü anma programını yapmanın ve öğrenmenin gayreti içindeydik…

Ve bunun içindir ki;

Bizler, Öğretmen Okulu Öğrencileriyken her ’10 Kasım’ geldiğinde sınıflarımıza -dramatize içerikli- en güzel şekilde ’10 Kasım Atatürk Köşesi’ yapmak için sınıflar birbirleriyle yarışırlardı…

Yapılan ‘yarışmanın’ değerlendirmesini de;

Yine demokratik bir şekilde sınıflardaki ’10 Kasım Atatürk Köşelerini’ gezip-gözlemleyen öğretmenler ve tarafsız kimliğini kullanan öğrenci arkadaşlarımız ‘puanlayıp’ birincileri ve ikincileri ilan ederlerdi…

’10 Kasım Atatürk Köşesi’ kompozisyonunda;

Bir kez de 2. sınıfta Leman Şenel arkadaşımla birlikte tasarım ve tanzim ettiğimiz bizim sınıfın ‘Köşesi’ birinci seçilmişti…

Görselde paylaştığım fotoğrafta da görüldüğü gibi;

Leman Şenel arkadaşımızla sınıfın bir köşesine tuğlalarla ‘Kale’ kompozisyonu yapmış ve ‘Kalenin Önüne’ de okul bahçesinden inşaat kumu taşıyarak saat; 09.05 geçeyi anlatan sınıfın zeminine büyük bir ‘Kum Saati’ yapmıştık…

Sınıfın camlarını kağıtla kapatıp;

Loş ve gizemli bir atmosfer yarattıktan sonra da ‘Köşemizi’ ziyarete gelenler içinde ‘Kalenin arkasından’ sınıf arkadaşlarımızdan görev alanlar, Atatürk’ün veciz sözlerini düet olarak seslendirmişlerdi…

Özetlersek;

Bunları niye mi anlatıyorum?

Hemen söyleyeyim;

Hem ‘Atatürk’ü Anma Haftasını’ ıskalamak istemiyorum…

Ve hem de iyice solgunlaşmış siyah-beyaz anılarımı yeniden yaşayıp ve anımsayarak ruhumu gençleştirip ve dinlendirmek istediğim için paylaşmayı düşündüm…

Fotoğrafla ilgili bilgi notu;

Kalenin arka planından bakan benim…

Fotoğrafta sağdan 3. kişi (şimdi aramızda fiziki olarak olmayan) değerli sınıf arkadaşım ve ‘köşe’ tasarım paydaşım Leman Şenel…

Diğer arkadaşlarımızda ‘köşemizi’ izlemeye gelen diğer sınıflardan gelen arkadaşlarımız…