Ve içsesimle diyorum ki;

“Keşke bizlerde eskiden olduğu gibi kendi yolumuzu kendimiz bulmaya çalışsaydık…

Kendi hamurumuzda, kendi çamurumuzda yoğrulup;

Ürettiğimiz değerlerin mutluluğunu hep birlikte yaşasaydık…”

Fotoğraflar;

Aaahh! şu eski fotoğraflar!…

Suskunluğunu sararmış rengiyle günümüze taşıyan fotoğraflar…

Birde dile gelip konuşsalar…

İçinde sakladığı sırları bir-bir anlatsalar…

Her neyse…

Bugünkü arşiv sohbetimiz;

Bundan 80 küsur yıl önce küçücük bir nahiyede kurulan ‘Kiremit ve Tuğla Atölyesi’ üzerine olacak…

M. Kemal Atatürk;

Yıl; 1937

Ülkenin kalkınması için ormancılığı çok önemsiyor…

Ve ülkenin dört-bir yanında ‘Orman İşletme Müdürlüğü ve Şefliği’ kurulması için yasa çıkartıyor…

Aradan iki yıl geçiyor;

1939 yılında ülke genelinde yedi (7) Orman İşletme Müdürlüğü kuruluyor…

Ve bu yedi müdürlüğün biriside Giresun iline nasip oluyor…

Giresun mülki sınırları içerisinde en fazla ‘ormanlık bölge’ Dereli Nahiyesinde olduğu için;

Aynı yıl Dereli Nahiyesine de ‘Orman İşletme Şefliği’ kuruluyor…

Orman İşletme Şefliği kuruluyor kurulmasına ama…

O dönemin kamusal ve kurumsal yapılanma felsefesi;

Elinden geldiği ve gücünün yettiği kadar, kendi işini kendin göreceksin…

Yani;

Her şeyi merkezi yönetimden beklemeden, kendi kurumsallaşmanı yapabilmek için, kendi araç-gereç ihtiyaçlarını kendin üreteceksin…

Tıpkı;

1939 yılında Dereli Nahiyesine kurulan Orman İşletme Şefliğinin, kendi ‘İdare Binası’ ve ‘Lojmanlarının’ duvar tuğlasını ve çatısına örteceği ‘kiremit’ için kendi imalat atölyesini kurduğu gibi…

(Görselde paylaştığım fotoğrafta görülüyor)

Sözünü ettiğimiz Kiremit ve Tuğla Atölyesi;

Dereli Nahiyesine (1939’larda Nahiye idi) kurulması düşünülen Orman İşletme Şefliği en eski yerleşkelerden Orduluoğlu Mahallesi yerleşkesine kurulması düşünülüyor…

Tuğla ve Kiremit Atölyesi de yerleşkeye bir kilometre uzaklıkta olan Kuşluhan Köyü altındaki ‘Cemil Beyin Bük’ denilen dere kenarındaki Çaylık Mevkii ye kuruluyor…

Uzatmayalım;

O günün teknolojik, araç-gereç yokluklarında çamuru-hamur gibi yoğurup harlı ateşlerde kızartarak, kiremit ve tuğlu üreten Orman İşletme Şefliği, hem kendi işini görüyor…

Ve hem de ihtiyacı olan nahiyede bulunan kamu binalarına ve yeni kurulan köy okullarının ‘tuğla ve kiremit’ ihtiyacını sağlıyor…

Özetlersek, şu şekilde özetlemek isterim;

Eskiden ‘devletçilik’ anlayışından beslenen bir özveri ve üretimin içinde olma felsefesi varmış…

Ve herkes -elinden geldiği ve gücünün yettiği ölçüsünde- kendi işini kendi üretim biçimiyle yapmanın keyfini yaşarmış…

Tıpkı:

Köy Enstitülerinin kendi ihtiyaçlarını kendileri sağladığı gibi…

Tıpkı;

Bir zamanlar -ihale modası öncesi- belediyelerin, üniversitelerin ve birçok devlet kurumlarının kendi bağ ve bahçelerini kendileri tanzim ettikleri gibi…

Son eklenti;

Eskinin Dereli Nahiyesi ve bugünün Dereli ilçesinde bulunan ne kadar otoyolu varsa, bu yolların yüzde-85’ini Orman İşletme ve Müdürlüğünün yaptığı yollardır…

Gelecek cumartesi bir başka arşiv sohbetinde buluşmak üzere;

Şimdilik sağlık, esenlik ve hoş günler içinde kalın…

Arşiv bilgi notları;

Fotoğraf; Orman Yük. Müh. Yılmaz Osmanoğlu arşivinden, Dünden Bugüne Giresun’da Ormancılık Albümünden alıntı…

Sözel bilgiler; Araştırmacı Orman Teknikeri Metin Koç…