Televizyon haberlerinden,
Gazete sayfalarından her gün ‘sokağa terk edilmiş’ bir bebek veya çocuk haberleriyle bilgilendiriliyoruz…
Sahi bu körpe bebekleri ve küçücük çocukları doğurduktan sonra sokaklara acımasızca bırakan kimler?
Daha doğrusu kim?
Cehalet mi?
Hainlik mi?
Eğitimsizlik mi?
Kimsesizlik mi?
Acımasızlık mı?
Kültürsüzlük mü?
Töre korkusu mu?
Gençlik hatası mı?
Yoksulluk mu?
İşsizlik, aşsızlık mı?
Yoksa;
Geleceğe dair umutların tükendiği; sosyal güvencesizlik mi?
Vesaire, vesaire…
Aklınıza gelen sorularla, listeyi uzatın uzatabildiğiniz kadar..
Olaya hangi pencereden bakarsanız bakın; sorular ardı-ardına sıralandıkça sıralanıyor…
5 Ocak cumartesi günü televizyon haberlerinde Bursa’da 3 yaşında bir çocuğun annesi tarafından bir AVM merkezinin kapısına bırakmadan önce şöyle bir not yazıyor;
“Çok zor durumdayım.
Çocuğa bakacak durumum yok.
Tek çarem buydu.
Bir başıma bu kadar yapabildim.
Kendime bakamıyorum.
Bu konuda çocuğumu da pişman etmek istemiyorum.”
Çocuğun adı: Hamza
Annesinin adı: Gamze..
Bu sözleri yazdıktan sonra 3 yaşındaki küçücük masum çocuğu bir AVM Merkezinin kapısına bıraktıktan sonra ve hızlı bir şekilde arkasına bakmadan kalabalıklara karışarak kayboluyor…
Şimdi ne yalan söyleyeyim, bu konu beni fazlasıyla üzdüğü kadar üzerinde düşünmeye de zorladı…
Ve bilgisayar kullanan herkesin danışmanı veya hafıza defteri olan Google’ şöyle bir sorayım bakalım, ülkemizde sokağa atılan ve acımasızca bırakılan bebek veya çocuk sayası ne kadar? diye bir baktım…
Sadece 2017 yılının ilk 11 ayında sokağa bırakılan bebek sayısı 188’i kız ve toplam 499 bebek sokağa bırakılmış…
Diğer istatiksel rakamlarsa şöyleymiş;
Ortalama her yıl 1.9 milyon gebelik gerçekleşmekteymiş.
Bunlardan 550 binin istenmeyen gebelik imiş…
İstenmeyen gebeliklerin -350 bini kürtajla sonuçlanıyormuş.
Ve dünyaya gelen çocukların ise 6 bini sokakta yaşıyormuş.
Her çocuktan birisi okula gitmiyor…
Ve toplam olarak ifade edecek olursak; ilkokul çağında olan 1.4 milyon çocuk okula gitmiyormuş..
Ülkemizde kimsesiz çocuk sayısı ise 800 bin dolaylarındaymış.
Yılda ortalama 500 bebek sokağa bırakılıyormuş… 500 çocuk…
Ve bu çocuklar -birazcık büyüyünce- 4 milyonu aşkın çocuk, küçük yaşlardan itibaren ‘çocuk işçi’ olarak çalışmaya mecbur kalıyormuş…
Eeeeeee!
Siz ne diyorsunuz bu işe?
Bir üst paragraftaki -4 milyon- rakamı hiç dikkatinizi çekti mi?
Veya sizlere başka bir rakamı anımsattı mı?
Sizleri bilmem ama bana anımsattı…
Örneğin 7-8 yıldır kesemizden beslediğimiz kutsal konuklarımızı anımsattı!
Hadi bunu olsun ‘anımsayamadık’ demeyin, vallahi ayıp olur…
Hemde öylesine ayıp olur ki…
“Hala anımsamakta zorluk çekiyorum” diyorsanız, birileride çıkar ortaya ve size şöyle der;
“Kendi ülkesinin sorunlarından kaçan,
El-ense yaşamak için, kapağı bizim ülkemize atan!
Sıkıntılı yaşamasınlar diye bize kesemizden 40 milyon lira dolayında para harcatan, kutsal konuklarımızı nasıl kısa sürede unutur ve anımsamazsınız?”
Şimdi (sizler değilde) bu sayfa sohbetini ilk kez okuyanlar, beni şu son paragraftaki saptamaları okuduktan sonra ne kadar diş bileyip ve ne kadar kin kusup, nefret edenler vardır Allah bilir!
Hani derler ya; “aç ile çıplak coşkun olurmuş”
Hani derler ya; “Ayranı yok içmeye, at ilen gidiyor sıçmaya”
Ve yine hani derler ya; “Kendi başını bağlayamaz, düğünde gelin başı bağlamaya kalkar”
Vallahi bu sözleri söylenen her kimse; ne kadar doğru söylemiş.
Tıpa-tıp sanki bizi tarif etmiş…
Bu anlamlı sözler, sanki bugünleri görmüşçesine söylenmiş…
Yani son söz olarak söylemek isterim ki;
Bir yanda elini sıcak sudan çıkarıp, soğuk suya sokmayanlar!
Bir yanda parasını-pulunu muhasebeciye saydıranlar!
Bir yanda halkın sırtından göçmen ve konuk ağırlayanlar!
Bir yanda karanlık bastı mı; çöplükten ekmek toplayanlar!
Bir yanda iki üniversite bitirmesine rağmen iş-aş arayanlar!
Bir yanda doğurduğu çocuğu bakamayıp sokağa bırakanlar!
Aaaah, ahh!
Hangi birini sayayım?
Dertler sayılı değil ki; bitince nokta koyayım!
Durun…
En iyisi bundan sonrasını ben size bırakayım.
Buyurun söz sizin…